Γαλαξίας τριγώνου (Messier 33)
Τὸ 2013 εἶχα ἤδη πρωτοασχοληθεῖ μὲ αὐτὸ τὸ θέμα. Στὸ τέλος τοῦ καλοκαιριοῦ τοῦ 2016 τράβηξα στὴ Σκῦρο μία νέα σειρὰ μὲ αὐτὸ τὸ θέμα. Τὸ ἐπεξεργάστηκα τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2017. Μία ἐλαφρῶς τροποποιημένη ἔκδοση (ἡ τωρινὴ) νομίζω ὅτι ἀξίζει μίας μνείας.
Σπειροειδὴς γαλαξίας, ἀνήκει στὴν τοπικὴ ὁμάδα γαλαξιῶν ποὺ ἀνήκει καὶ ὁ δικὸς μας γαλαξίας. Μετὰ αὐτὸν τῆς Ἀνδρομέδας καὶ τὸν δικὸ μας, εἶναι ὁ τρίτος σὲ μέγεθος τῆς τοπικῆς ὁμάδας. Ἀπέχει 2.800.000 ἔτη φωτὸς ἀπὸ ἐμᾶς, με φαινόμενη φωτεινότητα +5,69 καὶ φαινόμενο μέγεθος 68x41 λεπτὰ τῆς μοίρας. Φαίνεται ἀπὸ ἐμᾶς μὲ κλίση 54 μοιρῶν περίπου, γεγονὸς ποὺ βοηθᾶ στὴ καλύτερη ἀπεικόνιση τῶν δύο βραχιόνων του. Εἶναι τὸ μακρύτερα ὁρατὸ ἀντικείμενο μὲ γυμνὸ μάτι ἀπὸ τὴ γῆ, κάτω ὅμως ἀπὸ ἀπόλυτα σκοτεινὸ οὐρανό. Ἄν καὶ φωτεινό, ἐπειδὴ ἔχει μεγάλη ἔκταση στὸν οὐρανὸ (4 τέσσερις φορὲς μεγαλύτερη περιοχὴ ἀπὸ αὐτὴ ποὺ καταλαμβάνει τὸ φεγγάρι μας) εἶναι καλύτερα ὁρατὸ μὲ καλὰ κιάλια μικρῆς μεγέθυνσης. Τὸ μέγεθος του, ἄν καὶ σὲ σχέση μὲ τὸν γαλαξία τῆς Ἀνδρομέδας καὶ τὸν δικὸ μας εἶναι μικρὸ (διάμετρος περίπου 60.000 ἔτη φωτός), ἐν τούτοις φαίνεται ὅτι εἶναι πιὸ συνηθισμένο μέγεθος γαλαξία. Ἡ μάζα του ὑπολογίζεται σὲ 10-40 δισεκατομμύρια ἡλιακὲς μάζες, ἐνῶ περιέχει 30-40 δισεκα-τομμύρια ἀστέρια. Περιέχει τὴ μεγαλύτερη γνωστὴ περιοχὴ ὑδρογόνου -Η ΙΙ- (NGC 604, μέ διάμετρο 1.500 ἔτη φωτός) καὶ περιέχει 200 μόλις σχηματισθέντες καυτοὺς ἀστέρες, μεγέθους 15-60 φορές τῆς μάζας τοῦ ἥλιου μας. Ἄν καὶ δὲν ἔχουν ἀνακαλυφθεῖ μέχρι σήμερα καινοφανεῖς (supernova) στὸ γαλαξία αὐτό, ἐν τούτοις ἔχουν εὑρεθεῖ ἀρκετὰ ὑπολείμματα ἐκρήξεων καινοφανῶν. Τὸ 2007 ἀνακαλύφθηκε μία μαύρη τρύπα, μέ μάζα 15,7 φορές αὐτῆς τοῦ ἥλιου μας, σὲ ἐκλειπτικὴ τροχιὰ σὲ ἀστέρα διάρκειας 3,5 ἡμερῶν (M 33 X-7).
Technical data
Mount NEQ6
Telescope : FSQ106ED
Camera : QSI 683
Guiding : Zwo Asi 120mm, PHD
Ha-RGB
Ha 10x600
Lum 62x240 Red 10x300s, Green 8x300s, Blue 10x300
Σκύρος καλοκαίρι 2016
Ἐπεξεργασία στό PixinSight καί Photoshop, Φεβρουάριος 2017
Στὶς ἀναζητήσεις ποὺ ἐμπεριέχει ἡ ἐνασχόληση μου μὲ τὴν φωτογράφηση τοῦ «βαθέος οὐρανοῦ», μοῦ ἔλειπε ἡ συνοδεία τῆς μουσικῆς, αὐτῆς ποὺ βιωματικὰ ἔχει ἐνσωματωθεῖ μέσα μου. Ἔτσι ἀποφάσισα νὰ συμπληρώνω τίς ἀστροφωτογραφίες μου, μὲ τὴν μουσικὴ μου. Ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2016 σὰν ἀφετηρία λοιπόν, μαζὶ μὲ τὸ Flaming Star Nebula παρουσιάζω τὸ Floydish Pulsar, σὰν πρώτη μου μουσικὴ σύνθεση (σύνθεση, ἐκτέλεση καὶ παραγωγὴ ἀπὸ ἐμένα), μὲ ἔμπνευση πάντα ἀπὸ αὐτὲς τὶς εἰκόνες.
Ἀκολουθοῦν δύο ἀκόμα μουσικὲς ἀναπολήσεις ποὺ ὁλοκληρώνουν τὴν ἀρχικὴ τριλογία, Parallel Worlds I καί Dancing Stars I ποὺ περιγράφουν μία ἀτέρμονη καὶ χωρὶς προφανῆ λόγο περιήγηση στὸ χωροχρόνο.