Γαλαξίας τριγώνου (Messier 33)
Το 2013 εἶχα ἤδη πρωτοασχοληθεί μέ αὐτό το θέμα. Στό τέλος του καλοκαιριοῦ του 2016 τράβηξα στή Σκύρο μία νέα σειρά μέ αὐτό το θέμα. Το ἐπεξεργάστηκα τον Φεβρουάριο του 2017. Μία ἐλαφρῶς τροποποιημένη ἔκδοση (ἡ τωρινή) νομίζω ὅτι ἀξίζει μίας μνείας.
Σπειροειδής γαλαξίας, ἀνήκει στήν τοπική ὁμάδα γαλαξιῶν πού ἀνήκει καί ὁ δικός μας γαλαξίας. Μετά αὐτόν τῆς Ἀνδρομέδας καί τόν δικό μας, εἶναι ὁ τρίτος σέ μέγεθος τῆς τοπικῆς ὁμάδας. Ἀπέχει 2.800.000 ἔτη φωτός ἀπό μᾶς, μέ φαινόμενη φωτεινότητα +5,69 καί φαινόμενο μέγεθος 68x41 λεπτά τῆς μοίρας. Φαίνεται ἀπό μᾶς μέ κλίση 54 μοιρῶν περίπου, γεγονός πού βοηθᾶ στή καλύτερη ἀπεικόνιση τῶν δύο βραχιόνων του. Εἶναι τό μακρύτερα ὁρατό ἀντικείμενο μέ γυμνό μάτι ἀπό τή γῆ, κάτω ὅμως ἀπό ἀπόλυτα σκοτεινό οὐρανό. Ἄν καί φωτεινό, ἐπειδή ἔχει μεγάλη ἔκταση στόν οὐρανό (4 τέσσερις φορές μεγαλύτερη περιοχή ἀπό αὐτή πού καταλαμβάνει τό φεγγάρι μας) εἶναι καλύτερα ὁρατό μέ καλά κιάλια μικρῆς μεγέθυνσης. Τό μέγεθος του, ἄν καί σέ σχέση μέ τόν γαλαξία τῆς Ἀνδρομέδας καί τόν δικό μας εἶναι μικρό (διάμετρος περίπου 60.000 ἔτη φωτός), ἐν τούτοις φαίνεται ὅτι εἶναι πιό συνηθισμένο μέγεθος γαλαξία. Ἡ μάζα του ὑπολογίζεται σέ 10-40 δισεκατομμύρια ἡλιακές μάζες, ἐνῶ περιέχει 30-40 δισεκατομμύρια ἀστέρια. Περιέχει τή μεγαλύτερη γνωστή περιοχή ὑδρογόνου -Η ΙΙ- (NGC 604, μέ διάμετρο 1.500 ἔτη φωτός) καί περιέχει 200 μόλις σχηματισθέντες καυτούς ἀστέρες, μεγέθους 15-60 φορές τῆς μάζας τοῦ ἥλιου μας. Ἄν καί δέν ἔχουν ἀνακαλυφθεῖ μέχρι σήμερα καινοφανεῖς (supernova) στό γαλαξία αὐτό, ἐν τούτοις ἔχουν εὑρεθεῖ ἀρκετά ὑπολείμματα ἐκρήξεων καινοφανῶν. Τό 2007 ἀνακαλύφθηκε μία μαύρη τρύπα, μέ μάζα 15,7 φορές αὐτή τοῦ ἥλιου μας, σέ ἐκλειπτική τροχιά σέ ἀστέρα διάρκεια 3,5 ἡμερῶν (M 33 X-7).
Technical data
Mount NEQ6
Telescope : FSQ106ED
Camera : QSI 683
Guiding : Zwo Asi 120mm, PHD
Ha-RGB
Ha 10x600
Lum 62x240 Red 10x300s, Green 8x300s, Blue 10x300
Σκύρος καλοκαίρι 2016
Ἐπεξεργασία στό PixinSight καί Photoshop, Φεβρουάριος 2017
Στίς ἀναζητήσεις πού ἐμπεριέχει ἡ ἐνασχόληση μου μέ τήν φωτογράφηση τοῦ «βαθέος οὐρανοῦ», μοῦ ἔλειπε ἡ συνοδεία τῆς μουσικῆς, αὐτῆς πού βιωματικά ἔχει ἐνσωματωθεῖ μέσα μου. Ἔτσι ἀποφάσισα νά συμπληρώνω τίς ἀστροφωτογραφίες μου, μέ τήν μουσική μου. Ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016 σάν ἀφετηρία λοιπόν, μαζί μέ τό Flaming Star Nebula παρουσιάζω τό Floydish Pulsar, σάν πρώτη μου μουσική σύνθεση (σύνθεση, ἐκτέλεση καί παραγωγή ἀπό ἐμένα), μέ ἔμπνευση πάντα αὐτές τίς εἰκόνες.
Ἀκολουθοῦν δύο ἀκόμα μουσικές ἀναπολήσηεις πού ολοκληρώνουν την ἀρχική τριλογία, Parallel Worlds I καί Dancing Stars I πού περιγράφουν μία ἀτέρμονη καί χωρίς προφανή λόγο περιήγηση στό χωροχρόνο.