Simeis 14 (Sh2-240)

    Ἔχοντας ἕνα χρόνο νά ἔρθω σέ ἐπαφή μέ τον νυκτερινό οὐρανό, ὁρμώμενος ἀπό ἐσώτερη ἀνάγκη ἀποφάσισα νά αφιερώσω περίπου μία ἑβδομάδα πού εἶχα στή διάθεση μου, στόν Ὀκτώβριο του 2016 γιά ἀστοφωτογράφηση στή Σκύρο. Ἤθελα νά δοκιμάσω ἀπό καιρό τό Simeis 147. Ὁ Ὀκτώβριος δέν ήταν αὐτή καθ' αὐτή ἡ καλύτερη ἐποχή γιά αὐτό το εγχείρημα. Μά δέν μποροῦμε πάντα νά ἔχουμε τίς βέλτιστες συνθῆκες. Τό Simeis 147 ἀργοῦσε λίγο νά ἀνατείλει,   ὁπότε σέ αὐτό το χρόνο ἀναμονῆς πού εἶχα στή διάθεση μου, φωτογράφιζα εἴτε τον γαλαξία τῆς Ἀνδρομέδας, εἴτε αὐτόν τοῦ τριγώνου.

 

     Ποτέ μήν πείς ποτέ. Πρίν ἀπό 3 χρόνια, ἀφοῦ φωτογράφισα στή πρώτη μου προσπάθεια γιά λήψεις μωσαϊκοῦ, τό νεφέλωμα τοῦ πέπλου (Veil  Nebula)  καί μετά τά ἀποτελέσματα τῆς ἐπεξεργασίας του, ἀποφάνθηκα πώς δέν θά ξαναφωτογράφιζα σέ bin 2.  Καί νά πού τώρα, ἀβέβαια ξεκινοῦσα πάλι, δοκιμαστικά (-;;;- ἐκ των ὑστέρων δέν ὑπάρχει δοκιμή 5 ἡμερῶν, ἄν καί μέρα μέ τή μέρα ἔμπαινα πιό βαθειά σέ αὐτή τη πρόκληση, στό Simeis 147. Βέβαια τότε οὔτε περίμενα το δῶρο 5 συνεχόμενων ξάστερων νυκτῶν, - ἔστω  τεσσεράμισυ-).

 

    Λοιπόν,  τώρα θά ρωτήσετε, γιατί bin2 ? Γιατί εἶναι   πολύ ἀχνό καί καθ' ὅτι ἤμουν ἀναγκασμένος γιά πολλαπλό μωσαϊκό (τελικά 9 κομματιῶν, μιᾶς καί δέν μποροῦσα νά χρησιμοποιήσω οὔτε reducer, ὥστε τα κομμάτια πρός επεξεργασία νά μειωθοῦν ἀπό ἐννέα στά τέσσερα, μιᾶς καί δέν εἶχα λύσει κάποια τεχνικά θέματα πού ἀπαιτοῦνταν γιά τή χρήση του). Ἀπό την ἄλλη, ἡ 8300 μοῦ ἔδινε τη δυνατότητα αὐτή, ὥστε στά 11 μικρά, νά ἔχω καλό resolution γιά το πέπλο αὐτό (ἐννοῶ γιά το simeis 147).  Βέβαια ἄν χρησιμοποιούσα reducer, τότε δέν θά μποροῦσα πιά νά καταφύγω  σέ bin 2, οὔτε θά ἀρκούσαν δεκάλεπτες λήψεις (ἔστω ὁ συνολικός χρόνος θά ἔπρεπε τοὐλάχιστον νά διπλασιάζονταν).

​

  Μετά την ὁλοκλήρωση των λήψεων αὐτού τοῦ πενθημέρου,  τότε δέν ἔμεινα ἱκανοποιημένος. Τελικά, μῆνες μετά, εἶπα νά δῶ ἄν καί τί θά μποροῦσα νά κάνω μέ αὐτές τίς λήψεις. Μετά ἀπό ἕνα χρόνο μάχης, εἶχα χάσει τη μάνα μου ἀπό την ἐπάρατο. Ἀπό την ἄλλη,  σάν συνέχεια, μέ τούς καλούς μου φίλους Τάκη καί Κωνσταντίνο, φτιάξαμε το μουσικό μας τρίο, κάτι πού μέ ἔχει ἀπορροφήσει σχεδόν  ὁλοκλωρωτικά.  Μέσα σέ ὅλα αὐτά, λοιπόν,   ἀσχολήθηκα τον Μάρτιο του 2017, λίγες ἡμέρες μέ το ξεχασμένο simeis 147, καί μέ ἔκπληξη εἶδα πώς τα πράγματα, ὄχι ὅτι ἦταν εὔκολα, μά τελικά ἔβγαινε ἀποτέλεσμα. Καί ...ἰδού, φῶς ἐγέννετο!

 

  Στήν επεξεργασία χρησιμοποίησα γιά την βασική ἐπεξεργασία καί τό δέσιμο των λήψεων το pixinsight. Χρησιμοποίησα μόνο dark frames σέ ἴδιους χρόνους καί θερμοκρασία.   Δέν χρησοποίησα bias , οὔτε flats. Τή συνέχεια την ἀνέλαβε το photoshop. Ἄν καί μοῦ ἀρέσει νά προχωράω βαθειά μέσα στήν φωτογραφία, λόγω ἀνυπομονησίας, δέν γίνομαι πάντα ἀπόλυτα τελειομανής. Πιστεύω ὅτι βλάπτει τη συναισθηματική μου ἔκφραση. Ἔτσι σταμάτησα την ἐπεξεργασία, ὅταν ἔμεινα ἱκανοποιημένος ἀπό την ἰσσοροπία τῆς σκληρότητας τοῦ Ha  ἀπό την μία πλευρά, καί την εὐκρινή κυριαρχία τοῦ νεφελώματος ἀπό την άλλη.

​

   Ἄν εἶμαι ἀκόμα καλά, στά ἑπόμενα χρόνια, θά το ὁλοκληρώσω χρωματικά, μά καί θά το ἐπεκτείνω καί σέ μέγεθος.  Εἴδομεν...

 

    Γιά την ἱστορία χρησιμοποίησα συνολικά λίγο παραπάνω ἀπό 100 δεκάλεπτες λήψεις Ha στό bin 2 καί γιά τα 9 κομμάτια. Μέ την QSI (στούς -20 C), σάν βάση τήν AP GTO κaι τό τηλεσκόπιο FSQ  106.

​

 

Λίγα λόγια γιά το Simeis 147.

​

  Γνωστό καί σάν Spaghetti Nebula ἤ καί Sharpless 2-240.  Εἶναι ὑπόλειμμα έκκρηξης ὑπερκαινοφανούς. Ἀνήκει στόν ἀστερισμό τοῦ Ταύρου. Ἐπειδή εἶναι πολύ ἀχνό, ἀνακαλύφθηκε μόλις το 1952 (Crimean Astrophysical Observatory).  Εἶναι τεράστιο σέ ἔκταση καταλαμβάνοντας 3 μοῖρες  τοῦ  γήϊνου  νυκτερινοῦ  οὐρανοῦ.  Ἀπέχει περίπου 3.000 ἔτη φωτός ἀπό ἐμᾶς. Πιστεύεται  ὅτι ἔχει ἡλικία 40.000 χρόνων.

​