Ἔχοντας ἕνα χρόνο νὰ ἔρθω σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν νυκτερινὸ οὐρανό, ὁρμώμενος ἀπὸ ἐσώτερη ἀνάγκη ἀποφάσισα νὰ ἀφιερώσω περίπου μία ἑβδομάδα ποὺ εἶχα στὴ διάθεση μου, στὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2016 γιὰ ἀστροφωτογράφηση στὴ Σκῦρο. Ἤθελα νὰ δοκιμάσω ἀπὸ καιρὸ τὸ Simeis 147. Ὁ Ὀκτώβριος δὲν ἦταν αὐτὴ καθ’ αὐτὴ ἡ καλύτερη ἐποχὴ γιὰ αὐτὸ τὸ ἐγχείρημα. Μὰ δὲν μποροῦμε πάντα νὰ ἔχουμε τὶς βέλτιστες συνθῆκες. Τὸ Simeis 147 ἀργοῦσε λίγο νὰ ἀνατείλει,   ὁπότε σὲ αὐτὸ τὸ χρόνο ἀναμονῆς ποὺ εἶχα στὴ διάθεση μου, φωτογράφιζα εἴτε τὸν γαλαξία τῆς Ἀνδρομέδας, εἴτε αὐτὸν τοῦ τριγώνου (αὐτὰ γιὰ τὴν ἱστορία).
 
     Ποτὲ μὴν πεῖς ποτέ. Πρὶν ἀπὸ 3 χρόνια, ἀφοῦ φωτογράφισα στὴ πρώτη μου προσπάθεια γιὰ λήψεις μωσαϊκοῦ, τὸ νεφέλωμα τοῦ πέπλου (Veil  Nebula)  καὶ μετὰ τά ἀποτελέσματα τῆς ἐπεξεργασίας του, ἀποφάνθηκα πὼς δὲν θὰ ξαναφωτογράφιζα σὲ bin 2, μὲ τὸν ὑπάρχοντα ἐξοπλισμὸ μου.  Καὶ νὰ ποὺ τώρα, ἀβέβαια ξεκινοῦσα πάλι, δοκιμαστικὰ (-;;;- ἐκ τῶν ὑστέρων δὲν ὑπάρχει δοκιμὴ 5 ἡμερῶν, ἄν καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα ἔμπαινα πιὸ βαθειὰ σὲ αὐτὴ τἠ πρόκληση, στό Simeis 147. Βέβαια τότε οὔτε περίμενα τὸ δῶρο 5 συνεχόμενων ξάστερων νυκτῶν, - ἔστω  τεσσεράμισυ-).
 
    Λοιπόν,  τώρα θὰ ρωτήσετε, γιατὶ bin2 ; Γιατὶ εἶναι   πολὺ ἀχνὸ καὶ καθ’ ὅτι ἤμουν ἀναγκασμένος γιὰ πολλαπλὸ μωσαϊκὸ (τελικὰ 9 κομματιῶν, μιᾶς καὶ δὲν μποροῦσα νὰ χρησιμοποιήσω οὔτε reducer, ὥστε τὰ κομμάτια πρὸς ἐπεξεργασία νὰ μειωθοῦν ἀπὸ ἐννέα στὰ τέσσερα, μιᾶς καὶ δὲν εἶχα ἐπιλύσει κάποια τεχνικὰ θέματα ποὺ ἀπαιτοῦνταν γιὰ τὴ χρήση του). Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ 8300 μοῦ ἔδινε τὴ δυνατότητα αὐτή, ὥστε στὰ 11 μικρά κομμάτια, νὰ ἔχω καλὸ resolution γιὰ τὸ πέπλο αὐτὸ (ἐννοῶ γιὰ τὸ simeis 147).  Βέβαια ἄν χρησιμοποιοῦσα reducer, τότε δὲν θὰ μποροῦσα πιὰ νὰ καταφύγω  σὲ bin 2, οὔτε θὰ ἀρκοῦσαν δεκάλεπτες λήψεις (ἔστω ὁ συνολικὸς χρόνος θὰ ἔπρεπε τοὐλάχιστον νὰ διπλασιάζονταν).
 
  Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τὼν λήψεων αὐτοῦ τοῦ πενθημέρου,  τότε δὲν ἔμεινα ἱκανοποιημένος. Τελικά, μῆνες μετά, εἶπα νὰ δῶ ἄν καὶ τὶ θὰ μποροῦσα νὰ κάνω μὲ αὐτὲς τὶς λήψεις. Μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο μάχης, εἶχα χάσει τότε τὴ μητέρα μου ἀπὸ τὴν ἐπάρατο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη,  σὰν συνέχεια, μὲ τοὺς καλούς μου φίλους Τάκη καὶ Κωνσταντῖνο, φτιάξαμε τὸ μουσικὸ μας τρίο, κάτι ποὺ μὲ εἶχε ἀπορροφήσει σχεδὸν  ὁλοκλωρωτικά.  Μέσα σὲ ὅλα αὐτά, λοιπόν,   ἀσχολήθηκα τὸν Μάρτιο τοῦ 2017, λίγες ἡμέρες μὲ τὸ ξεχασμένο γιὰ μένα simeis 147, καὶ μὲ ἔκπληξη εἶδα πὼς τὰ πράγματα, ὄχι ὅτι ἦταν εὔκολα, μὰ τελικὰ ἔβγαινε ἀποτέλεσμα. Καί ...ἰδού, φῶς ἐγέννετο!
 
  Στὴν ἐπεξεργασία χρησιμοποίησα γιὰ τὴν βασικὴ ἐπεξεργασία καὶ τὸ δέσιμο τὼν λήψεων στὸ pixinsight. Χρησιμο-ποίησα μόνο dark frames σὲ ἴδιους χρόνους καὶ θερμοκρασία.   Δὲν χρησοποίησα bias , οὔτε flats, παραβιάζοντας πάλι τὸ πρωτόκολλο. Τὴ συνέχεια τὴν ἀνέλαβε τὸ photoshop. Ἄν καὶ μοῦ ἀρέσει νὰ προχωράω βαθειά μέσα στὴν φωτογραφία, λόγω ἀνυπομονησίας, δὲν γίνομαι πάντα ἀπόλυτα τελειομανής, ὅπως θὰ ἔπρεπε. Πιστεύω ὅτι βλάπτει τὴ συναισθηματικὴ μου ἔκφραση. Ἔτσι σταμάτησα τὴν ἐπεξεργασία, ὅταν ἔμεινα ἱκανοποιημένος ἀπὸ τὴν ἰσσοροπία τῆς σκληρότητας τοῦ Ha  ἀπὸ τὴν μία πλευρά, καὶ τὴν εὐκρινῆ κυριαρχία τοῦ νεφελώματος ἀπὸ τὴν ἄλλη.
 
   Ἄν εἶμαι ἀκόμα καλά, στὰ ἑπόμενα χρόνια, θὰ τὸ ὁλοκληρώσω χρωματικά, μὰ καὶ θὰ τὸ ἐπεκτείνω καὶ σὲ μέγεθος.  Εἴδομεν... (Πάλι γιὰ τὴν ἱστορία, εἶμαι στὸ 2024, καὶ ἀκόμα δὲν ἔκανα τίποτε, .. ἀκόμα).
 
    Γιὰ τὴν ἱστορία χρησιμοποίησα συνολικὰ λίγο παραπάνω ἀπὸ 100 δεκάλεπτες λήψεις Ha στὸ bin 2 καὶ γιὰ τὰ 9 κομμάτια. Μὲ τὴν QSI (στοὺς -20 C), σὰν βάση τὴν AP GTO καὶ τὸ τηλεσκόπιο FSQ  106.
 
​Λίγα λόγια γιὰ τὸ Simeis 147.
 
  Γνωστὸ καὶ σὰν Spaghetti Nebula ἤ καί Sharpless 2-240.  Εἶναι ὑπόλειμμα ἔκκρηξης ὑπερκαινοφανοῦς. Ἀνήκει στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Ταύρου. Ἐπειδὴ εἶναι πολὺ ἀχνό, ἀνακαλύφθηκε μόλις τὸ 1952 (Crimean Astrophysical Observatory).  Εἶναι τεράστιο σὲ ἔκταση καταλαμβάνοντας 3 μοῖρες  τοῦ  γήϊνου  νυκτερινοῦ  οὐρανοῦ.  Ἀπέχει περίπου 3.000 ἔτη φωτὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Πιστεύεται  ὅτι ἔχει ἡλικία 40.000 χρόνων.
​