Το νεφέλωμα της Ροζέτας
Τὸ νεφέλωμα τῆς Ροζέτας (ἐπίσης γνωστὸ καὶ ὡς Caldwell 49) εἶναι μία μεγάλη, σφαιρικὴ (κυκλικὴ στὴν ἐμφάνιση) περιοχὴ ὑδρογόνου (H II) ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὸ ἕνα ἄκρο ἑνὸς γιγαντιαίου μοριακοῦ νέφους στὸν ἀστερισμὸ τοῦ Μονόκερου στὴν περιοχὴ τοῦ Γαλαξία μας. Βρίσκεται περίπου 5.000 ἔτη φωτὸς ἀπὸ τὴ Γῆ καὶ μετρᾶ περίπου τὰ 50 ἔτη φωτὸς σὲ διάμετρο. Ἡ μάζα τοῦ νεφελώματος ἐκτιμᾶται ὅτι εἶναι περίπου 10.000 ἡλιακὲς μάζες.
Τὸ ἀνοιχτό σμῆνος NGC 2244 (Caldwell 50) συνδέεται στενὰ μὲ τὸ νέφος. Τὰ ἀστέρια αὐτοῦ τοῦ συμπλέγματος ἔχουν σχηματιστεῖ ἀπὸ τὴν ὕλη τοῦ νεφελώματος.
Μιὰ ἔρευνα τοῦ νεφελώματος μὲ τὸ Παρατηρητήριο ἀκτίνων-Χ Chandra ἔχει ἀποκαλύψει τὴν παρουσία πολλῶν νεογέννητων ἀστεριῶν στὸ κέντρο τοῦ νεφελώματος ἀλλὰ καὶ διάσπαρτα μέσα σὲ ἕνα πυκνὸ μοριακὸ νέφος. Συνολικά, περίπου 2.500 νεαρῶν ἀστέρων βρίσκονται σὲ αὐτὸ τὸ συγκρότημα σχηματισμοῦ ἄστρων, συμπεριλαμβανομένων τῶν μεγάλων ἄστρων O-τύπου HD 46223 καί HD 46150, τὰ ὁποῖα εἶναι κυρίως ὑπεύθυνα γιὰ τὴν ἀνατίναξη τοῦ ἰονισμένου ἀερίου πού δημιούργησε αὐτή τή νεφελώδη φούσκα.
Μεγάλες περιοχὲς τοῦ φυσικοῦ ἀερίου καὶ σκόνης, συμπεριλαμβανομένων γιγαντιαίων πυλώνων παραμένουν μετὰ ἀπὸ τὴν ἔντονη ἀκτινοβολία τῶν τεράστιων αὐτῶν ἀστέρων ποὺ ἔχουν διαβρώσει τὸ γύρω ἀπὸ αὐτὰ διάχυτο ἀέριο.
Μιὰ διάχυτη λάμψη X-ἀκτίνων παρατηρεῖται ἐπίσης μεταξὺ τῶν ἀστεριῶν στὴ φυσαλίδα, ἡ ὁποῖα ἔχει ἀποδοθεῖ σὲ ἕνα σοῦπερ-καυτὸ πλάσμα μὲ θερμοκρασίες ποὺ κυμαίνονται ἀπὸ 1 – 10.000.000 Κ. Αὐτό εἶναι πολὺ θερμότερο ἀπὸ τὸ πλάσμα τῶν περιοχῶν ὑδρογόνου τοῦ νεφελώματος θερμοκρασίας 10.000 K. Θεωρεῖται πιθανὸ νὰ ἀποδίδεται στοὺς καυτοὺς ἀνέμους ποὺ ἐκπέμπονται ἀπὸ τὰ μεγάλα ἀστέρια O-τύπου.
Technical data of the photo :
Ha 18x600s
R 10x300s, GB 9x300s, bin1 each
Mount : AP GTO
Camera : QSI 683, -20 C
Telescope : Takahashi FSQ 106
Skyros Island, Greece, 2016
Στὶς ἀναζητήσεις ποὺ ἐμπεριέχει ἡ ἐνασχόληση μου μὲ τὴν φωτογράφηση τοῦ «βαθέος οὐρανοῦ», μοῦ ἔλειπε ἡ συνοδεία τῆς μουσικῆς, αὐτῆς ποὺ βιωματικὰ ἔχει ἐνσωματωθεῖ μέσα μου. Ἔτσι ἀποφάσισα νὰ συμπληρώνω τίς ἀστροφωτογραφίες μου, μὲ τὴν μουσικὴ μου. Ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2016 σὰν ἀφετηρία λοιπόν, μαζὶ μὲ τὸ Flaming Star Nebula παρουσιάζω τὸ Floydish Pulsar, σὰν πρώτη μου μουσικὴ σύνθεση (σύνθεση, ἐκτέλεση καὶ παραγωγὴ ἀπὸ ἐμένα), μὲ ἔμπνευση πάντα ἀπὸ αὐτὲς τὶς εἰκόνες.
Ἀκολουθοῦν δύο ἀκόμα μουσικὲς ἀναπολήσεις ποὺ ὁλοκληρώνουν τὴν ἀρχικὴ τριλογία, Parallel Worlds I καί Dancing Stars I ποὺ περιγράφουν μία ἀτέρμονη καὶ χωρὶς προφανῆ λόγο περιήγηση στὸ χωροχρόνο.