Ἀνοικτό ἀστρικό σμῆνος κουκουβάγιας
Εἶναι τὸ NGC 457 (ἤ Caldwell 13), γνωστότερο ὅμως σὰν σμῆνος τῆς κουκουβάγιας ἤ σμῆνος Ε.Τ. (ἀπὸ τὴν γνωστὴ ταινία τοῦ Spielberg). Ἀνακαλύφθηκε ἀπὸ τὸν W. Hershel τό 1787. Σὲ ἀπόσταση 7.900 ἔτη φωτὸς ἀπὸ ῤμᾶς.
Μὲ φαινόμενη φωτεινότητα 6,4 (magnitude 6.4), εἶναι τὸ ἐντυπωσιακότερο ἀνοικτὸ ἀστρικὸ σμῆνος τῆς Κασσιόπης. Ὁρατὸ μὲ κυάλια (20 ἕως 30 ἀστέρες) ἤ μικρὰ τηλεσκόπια. Μὲ ἕνα οκτά-inches τηλεσκόπιο μπορεῖ νὰ εἶναι ὁρατοὶ μέχρι καὶ 100 ἀστέρες. Τὸ σμῆνος ἀριθμεῖ 100-150 ἀστέρες στὸ σύνολό τους. Οἱ ἀστέρες φ1 καί φ2 εἶναι οἱ φωτεινότεροι τοῦ σμήνους (5ου καὶ 7ου μεγέθους). Εἶναι αὐτοὶ ποὺ προσομοιάζουν στὴ φαντασία μας, μὲ τὰ μάτια τῆς κουκουβάγιας ἤ τοῦ ET.
Τεχνικά στοιχεῖα τῆςφωτογραφίας :
Telescope : Vixen VC200L Visac
Mount : AP Mach1 GTo
Camera : QSI 683
Guiding : TS Optics 65Q, Zwo Asi 120mm, PHD
LRGB
Lum 19x300s
RG 4x300s, ἕκαστο, B 9x300s
Ἐπεξεργασία στό PixinSight, Photoshop
Σκῦρος, Σεπτέμβριος 2015
Στὶς ἀναζητήσεις ποὺ ἐμπεριέχει ἡ ἐνασχόληση μου μὲ τὴν φωτογράφηση τοῦ «βαθέος οὐρανοῦ», μοῦ ἔλειπε ἡ συνοδεία τῆς μουσικῆς, αὐτῆς ποὺ βιωματικὰ ἔχει ἐνσωματωθεῖ μέσα μου. Ἔτσι ἀποφάσισα νὰ συμπληρώνω τίς ἀστροφωτογραφίες μου, μὲ τὴν μουσικὴ μου. Ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2016 σὰν ἀφετηρία λοιπόν, μαζὶ μὲ τὸ Flaming Star Nebula παρουσιάζω τὸ Floydish Pulsar, σὰν πρώτη μου μουσικὴ σύνθεση (σύνθεση, ἐκτέλεση καὶ παραγωγὴ ἀπὸ ἐμένα), μὲ ἔμπνευση πάντα ἀπὸ αὐτὲς τὶς εἰκόνες.
Ἀκολουθοῦν δύο ἀκόμα μουσικὲς ἀναπολήσεις ποὺ ὁλοκληρώνουν τὴν ἀρχικὴ τριλογία, Parallel Worlds I καί Dancing Stars I ποὺ περιγράφουν μία ἀτέρμονη καὶ χωρὶς προφανῆ λόγο περιήγηση στὸ χωροχρόνο.